Het NK van Tom

Het NK cross country zit er voor Tom weer op. Voor enkele weken terug had hij zich met name voorbereid op de Hero marathon. Een zware beproeving van zeven uur op de fiets door het hart van de Dolomieten. Daarna, enkele weken later, stond het NK cross country voor de deur op een technische ronde met heel veel kort klimwerk. Compleet wat anders dus.
Dat werd dus intervallen. En dat heb ik gedaan. Ik heb niet veel tijd om te trainen, maar zit wel bijna elke dag op de fiets. Met name woon werk verkeer en op de woensdagavond met het Twentse Ros op pad. Met name die training is erg specifiek en ideaal om de vorm wat aan te scherpen. En dat lukte prima. Af en toe als ik terug uit het werk kwam, maakte ik nog een kleine ronde over het Hulsbeek en reed daar nog enkele blokjes of deed wat sprints.
De start van het NK was niet super. Ik reed rond plek tien, maar zat nog op mijn gemak. Gezien de warmte en de zwaarte van het parcours was het verstandig om niet meteen over de toeren te gaan rijden. Technisch goed blijven rijden was ook verstandig. Ik kon op de technische stroken meteen wat tijd terugpakken en mooi opschuiven. Halfweg de wedstrijd kwam ik al op plek drie te rijden. De nummer vier was ik op dat moment net gepasseerd en had al een mooi gat geslagen. Ik had nog over en wilde door. Achterstand bedroeg op dat moment maar 25 seconden op de koploper.
Helaas schoot op een van de ‘Rock Gardens’ mijn ketting eraf. Ik moest stoppen en de ketting zat gedraaid tussen chainglider en voorblad. Hoe die eraf heeft kunnen schieten is nog een raadsel. Het is me nog nooit overkomen. Het duurde allemaal vrij lang voordat ik de boel weer draaiende had en ik weer kon beginnen aan een grote achterstand op de nummer drie, want door het voorval lag ik weer op plek vier. De ronde die volgde was slecht. Ik wilde te snel naar voren rijden. De fouten stapelden zich op en het kostte ontzettend veel kracht. Ik had goede benen, maar wilde te snel weer opschuiven. De ronde erna merkte ik ook meteen dat ik boven mijn limiet aan het rijden was. De warmte begon nu een rol te spelen. Ik was me bijna aan het opblazen en kreeg ook af en toe wat kramp in de bovenbenen. De koploper in de wedstrijd had zich ook opgeblazen. Deze stond letterlijk geparkeerd op één van de klimmen en ik kon er snel voorbij. Ik kreeg de nummer twee ook weer in het zicht, maar zag ook dat de nieuwe nummer één op dat moment toch wel ver voor lag. Die kreeg waarschijnlijk vleugels. De laatste ronde heb ik nog een keer alles uit de kast gehaald. Omdat ik zag dat de nummer vier al ver achter lag, kon me niet meer zoveel gebeuren. De benen wilden ineens weer en het gevoel was goed. Ik reed de snelste ronde van mijn race en kwam nog heel kort op de nummer twee. Maar helaas was het niet genoeg. Wel zeer tevreden over mijn derde plek op het NK. Ik had het niet verwacht, wel gehoopt natuurlijk ?.